Auckland

Gisteravond eerst nog wat richting haven gewandeld en daarna lekker gegeten bij een NZ Italiaans restaurant.

Zondagmorgen uitgeslapen, de eerste keer sinds weken hebben we weer meer ruimte, grote badkamer, slaapkamer en eet/zitkamer, wat een luxe! Ontbeten en daarna naar de wijk Parnell in Auckland gewandeld. Je hebt hier niet het idee dat je in een miljoenenstad loopt. Het is de oudste suburb van Auckland met veel kleine winkeltjes, cafés en restaurants. Vervolgens naar Judges Bay gelopen en langs de haven van Auckland. Ook hier voldoende voor de hongerige en dorstige mens. Je kunt de pieren oplopen, er liggen veel mooie boten, en het laatste deel is nog in ontwikkeling, industrieel wordt omgevormd naar recreatief. Hier heb je ook een mooi zicht op de ‘skyline’ van de stad. Het is een gezellig deel van de stad waar volop geflaneerd, gezwommen, gespeeld, ... wordt. En opeens was er een plensbui, en toen was het weer bloedje heet.

Maandagmorgen en het regent! Dat is het blijven doen tot aan het middaguur. Ondanks de regen toch naar het plein met stadhuis, het park, de klokkentoren, het theater gelopen. En toen kwam de zon weer, jassen weer te warm, dus even teruggebracht naar de kamer. In de namiddag nog het gebouw van de art gallery bekeken waar oud en nieuw mooi geïntegreerd is. De rest van de stad nog ‘s bekeken en nu met een zonnetje, ziet toch wat vriendelijker uit. En dan naar de Skytower, een toren van 328 m hoog, waar je op een platform (186m) en het hogere skydeck mooie uitzichten hebt. Aansluitend als afscheid van NZ gedineerd in het 360’ restaurant. Heerlijk gegeten met een afwisselend mooi uitzicht.

Vandaag (dinsdag) Is de reis terug naar huis begonnen.We hebben ruim de tijd. Met de skybus naar het vliegveld en daar is het behoorlijk druk (vakantietijd voor de NZ). 27 uur onderweg en dan zijn we weer thuis. En nu weer wennen aan de kou.

Het was een super mooie reis waarvan we moeilijk het indrukwekkendste/mooiste kunnen aangeven. De westkust met Pancakerocks was geweldig, maar dat waren ook de bossen/regenwouden. En niet te vergeten de kilometerslange ‘kustlijn’ langs de meren/zeeën zonder een vorm van commercie (die natuurlijk op andere plekken wel te zien is) en Cape Reinga waar twee zeeën elkaar ontmoeten. Van de steden vonden wij Christchurch, ondanks de verwoesting door de aardbevingen die nog op verschillende plaatsen te zien was, het gezelligst. We kunnen het iedereen aanraden, het is een fijn land met vriendelijke mensen.

Iedereen bedankt voor de reacties op ons blog, via whatsapp, .....

Akaroa/Christchurch

Woensdagochtend met de camper verkast van de haven van Akaroa naar een heuvel met uitzicht op de baai. Eerst een laatste wasje gedaan en daarna wandelend naar het The Giants House. Hier heeft een kunstenares een levenswerk gemaakt van mozaïeken in haar tuin. Zeer fraai om te zien en je kon er ook nog lunchen. Aan de kassa zat een Nederlandse. Daarna nog wat geslenterd langs het strand naar het Lighthouse en een klein stukje Garden of Tane. Gegeten in Akaroa en toen nog genoten van het uitzicht op de camping.

Vandaag onze laatste camperrit richting Christchurch naar Arcadiamotel. Daar moeten we ons huis van afgelopen vijf weken na iets meer dan 5300 km afleveren. Koffers weer gepakt en met de taxi naar Pomeroys on Killmore. Een gezellige B&B/brouwerij/restaurant niet ver van de stad. We waren te vroeg om in te checken. Gelukkig was er een café waar we alvast konden lunchen. Ingecheckt en daarna de stad in. Je kunt nog goed de naweeen van de laatste aardbeving zien, veel open plekken en hijskranen. Maar er wordt hard gewerkt om er weer iets moois van te maken. Teruggelopen via de rivier de Avon en bij onze b&b gegeten.

Vandaag als eerste Quake City bezocht. Dit museum vertelt over de bevingen van 2010 en 2011. Hoe verwoestend een aardbeving kan zijn is te zien in de talloze beelden en interviews van bewoners. In de binnenplaats van het kunstencentrum, waar nog druk gerenoveerd wordt, kort naar straattheater gekeken en daarna gewandeld in de botanische tuin die in 1863 gestart is met het planten van een eik. Omdat het wat grijzer wordt en ze een buitje voorspeld hebben gaan we nog naar het Art gallery, een museum met moderne kunst. Ook zijn we naar de 185 witte lege stoelen gelopen die symbool zijn voor de 185 dodelijke slachtoffers van de laatste aardbeving. Het is een wat vreemde plek. Vlak ernaast staan gewoon auto’s geparkeerd. Dan nog naar New Regent street, een 30tiger jaren straat qua architectuur. De stad straalt een nieuwe toekomst uit, er moet wel nog veel werk verzet worden voordat alle lege plekken een nieuwe invulling gekregen hebben. Wij vonden het ondanks dat zeker de moeite waard om te zien.

Vanochtend heeft een taxi ons opgehaald voor de vlucht van Christchurch naar Auckland. Het is dezelfde hartelijke Samoa dame die ons ook naar Pomeroys gebracht heeft vanuit de drop off van de camper. We krijgen enkele hugs ter afscheid. Vanuit Christchurch AirPort hebben we de skybus geboekt naar onze overnachtingsplek voor de laatste drie nachten in Auckland.

Moeraki Boulders/Lindis pas/Lake Punakaki/Rakaia gorge/Banks Peninsula

Nog even over Dunedin, het is de eerste stad in NZ die we zien, dat een plein heeft en gedeeltelijk is omringd met terrassen. De stad is gebouwd naar evenbeeld van Edinburgh.

Vrijdagochtend vertrokken richting de Lindis pas. Maar eerst de Moeraki Boulders bekijken. Dit zijn ronde stenen tot wel 4 meter in omtrek die op het strand liggen en alleen bij eb goed te zien zijn. Er bestaan allerlei legendes over maar men denkt nu dat ze ca 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem zijn ontstaat. Het lukt af en toe een foto te maken van de boulders zonder toeristen. Zijn wij natuurlijk ook.! Met name Aziaten zijn zeer bedreven in het claimen van fotoshoots, tot ergernis niet alleen van ons, maar van meerderen. In alle poses willen ze zich afgebeeld zien, eerst gefotografeerd door zichzelf of hun partner en dan nog s door een derde. Dit was voor de komende dagen de laatste dag open zee. We gaan nu weer het binnenland in via State Highway 85. Mooie landschappen en naar het einde een beetje saai. Onze overnachtingsplek is in Alexandra. We hebben de hele camping gezien alvorens ons plekje vlak bij de rivier gevonden te hebben. Dan een stukje wandelen naar het stadje met historische brug en de brouwerij met pizzeria.

Vandaag gaan we door de Lindis vallei en pas naar Lake Punakaki. Het zijn weer mooie vergezichten. We stoppen nog bij de Lindis pas lookout voor de views en rijden dan weer verder. Naar Twizel voor een paar laatste boodschapjes en dan naar Lake Pukaki reserve. Een freedom camping waar je op tijd moet zijn voor een mooi plekje met Lake view. Hier gelunched en rond drie uur begint het al vol te lopen met andere gasten. Met een heerlijk uitzicht zitten lezen! Wat overdag een idyllisch plekje was werd in de nacht een kleine nachtmerrie. Het begon serieus te stormen met behoorlijke windvlagen en je voelde de camper continue op en neer gaan. Geen oog dicht gedaan, maar wel heel veel sterren gezien toen we ‘s nachts even naar buiten zijn gegaan.

Na een gebroken nacht vanochtend snel vertrokken naar een picknickplaats op de weg naar Mount Cook, hopende dat het hier minder zou waaien. Wat ook het geval was, maar waaien deed het nog steeds. Naar Mt Cook village gereden en naar de parking van de Abel Tasmanglacier. Vanwege onze slechte nachtrust en het weer, inmiddels is het gaan regenen, slaan we de wandelingen over en rijden naar Lake Tepako, een stuwmeer dat net als Lake Pukaki turquoise gekleurd is. Helaas zijn op de overnachtingsplek die we uitgezocht hebben de sites voor campers volgeboekt. Dan verder naar Fairlie via de Burkes pas, die niet heel veel voorstelt. Gelukkig heeft hier een kleine campsite wel nog plek. Inmiddels is het ook hier gaan regenen, een druilerige zondag dus.

Maandagochtend is het weer droog en er komt weer een voorzichtig zonnetje, wel fris (13 graden). We rijden via de Canterbury Plains en de Scenic Inland route naar Rakaia Gorge Camp. Omdat we vroeg zijn krijgen we een mooie plek met uitzicht op de gorge. Je kunt vanaf hier naar de rivier lopen en naar een look out over de gorge. Na koffie gedronken te hebben zijn we gaan wandelen. Als beloning een drankje bij de camper met uitzicht.

Vandaag naar onze laatste bestemming Banks Peninsula. Hier blijven we een nacht slapen in de haven en nog een nacht op een camping. De route er naar toe is eerst nog bochtig maar al snel komen de echte Canterbury Plains, vlak en saai, vinden wij. Zodra we Banks Peninsula naderen rijzen er weer heuvels en bergen op met mooie baaien. Gelukkig zijn er nog ene paar plekken vrij in de haven van Akaroa. Het schiereiland heeft een Franse inslag. Ooit hadden de Fransen ook interesse in dit gebied maar uiteindelijk is het toch Engels geworden. De stad Akaroa is gezellig met veel winkeltjes en restaurants liggend aan een baai. Nog een Hill beklommen waaraan ook het Franse kerkhof ligt (alleen een zuil met namen) en waar verder niets te zien viel.

@Peter?? Het is het treinstation van Dunedin, ontworpen door George Troup in Vlaams-Renaissance stijl. Hij heeft er de bijnaam Peter Peperkoek aan over gehouden. Overigens staan hier in de buurt van Tekapo net als in IJsland hele velden met lupinen.

Cadrona/Doubtful Sound/Catlins/Curio Bay/Dunedin

Vanochtend vertrokken uit Wanaka, maar eerst natuurlijk nog ‘that Wanaka tree’ bekijken. Helaas bleef de zon achter de wolken en stond ze er een beetje bedompt bij. Daarna verder via de Crown Range route verder zuidwaarts. Na Cadrona rijd je de hoogste bergpgpas van NZ over (1076m). Het is weer een schitterend mooi landschap met heel veel lupinen. Nog even in Arrowtown (een voormalige goudzoekers stad) rondgewandeld en in een voorstad van Queenstown nog wat boodschappen gedaan ivm evt sluitingen en drukte met nieuwjaar. Daarna verder naar Manapouri. Een afwisselend landschap van grote weiden met koeien en schapen en dan weer golvende heuvels. Soms een beetje saai dan weer spannend. In Manapouri hebben we een 70tiger jaren camping, klein maar gezellig.

Oudejaarsdag!, we moeten om halftien bij het visitorcenter zijn om in te checken voor onze dagexcursie naar Doubtful Sound. Eerst 40 km over Lake Manapouri per boot en daarna met een bus 18 km over de Wilmotpas (671m), een onverharde weg die ooit gemaakt is voor zwaar werkverkeer van de waterkrachtcentrale. Na een tussenstop waarbij we een mooi uitzicht hebben op de Doubtful Sound hebben we daarna een drie uur durende cruise in de sound zelf, 80km heen en terug. De grijze wolken waarmee we de dag vandaag gestart zijn hebben al een tijdje plaatsgemaakt voor een blauwe lucht met witte wolken. Het was weer een supermooie dag. De dag geeindigd met het inluiden van 2019.

We hebben besloten de Weg naar Milford Sound niet te rijden, het zal best jammer zijn, maar het betekent vooral veel rijden en weinig kunnen doen (wandelen/bezichtigen) en dat willen we niet. Dus nu op naar Southland via de Southern Scenic route. In het begin kunnen we nog genieten van de fjordland en zijn uitlopers. Bij Clifden zien we een mooie oude geheel houten suspension bridge. Daarna wordt het vlakker met veel weilanden met koeien, schapen en herten. Howelspoint bij Riverton en Stirling point in Bluff bezocht, je kunt er stewart Island zien liggen. We overnachten toch maar niet in Bluff maar in Invercagill. Het is een van de zuidelijkste steden ter wereld met mooie panden uit de victoriaanse, Edwardiaanse en art deco tijd. Het is nieuwjaarsdag en het lijkt alsof alle restaurants gesloten. Uiteindelijk een gezellig Thais restaurant gevonden. Overigens, als je in NZ een glas wijn besteld krijg je dat tot het randje gevuld.

Vanochtend nog even getankt en daarna weer op weg, nu naar Curio Bay. De weg gaat nog steeds over de Southern Scenic route. In Fortrose krijgen we de mogelijkheid om via de kustroute te rijden naar Slope Point en dat doen we dan ook. Aangekomen bij Slope Point moeten we eerst nog twintig minuten lopen alvorens bij dit punt aan te komen. Het waait heel hard en het kost moeite recht te blijven staan bij aankomst. Hier ben je ongeveer 4800 km verwijderd van de zuidpool en het is het zuidelijkste puntje van Southern Island. Na aankomst in Curio Bay gelijk gaan kijken waar de pinguïns te zien zouden zijn. Hier zien we ook het Petrified Forest, een versteend bos dat alleen bij eb te zien is. Hieraan gekoppeld is ook een wandeling in een Living Forest. Rond half acht zouden de pinguïns aan land komen. We hebben ongeveer anderhalf uur gewacht en toen kwamen er twee geeloogpinguins. Deze pinguïns komen alleen voor in NZ en zijn met uitsterven bedreigd. Je mag sowieso niet in hun leefgebied komen, je staat minstens vijftig meter verwijderd. We hebben het best wel koud gekregen want ook hier waait het hard. Het is best een ruig klimaat in de Catlins. Er wonen ook bijna geen mensen, en de bomen zijn allemaal grillig gevormd van de harde zeewind.

Vannacht heeft het behoorlijk hard gewaaid, en dat doet het nog steeds in de ochtend en de rest van de dag. We hadden nog een overnachtingsplek aan de zee gepland maar dat hebben we maar aan ons voorbij laten gaan. Eerst even kijken bij de NZ Niagara waterval. Een stop bij Florence Hill outlook was best eng met de storm. Besloten om dan maar door te rijden naar Dunedin. Na de lunch hebben we de stad bezocht. Deze heeft een prachtig treinstation en mooie gebouwen uit de tijd dat de Schotten zich hier gevestigd hebben zo’n 170 jaar geleden.

A propos, hadden we al verteld dat we een bekeuring hebben gekregen vanwege te hard rijden, blijkbaar gebeurd op onze eerste rijdag in NZ.

Cape Foulwind/Pancake Rocks/Franz Josef glacier/Lake Wanaka

Gisteravond nog een mooie zonsondergang gezien bij Motueka beach reserve.

Vanochtend, 25 december, Kerst, en het regent! Ontbeten en vertrokken via Motueka valley road en de Buller gorges naar Westport, Cape Foulwind, om daar de robbenkolonie te gaan zien. Na de Motueka valley was het weer droog, begon de temperatuur te stijgen en liet de zon zich weer zien. Mooie kustlijn bij Cape Foulwind, zelfs Jack is in NZ van de zee gaan houden, zolang hij er maar niet in hoeft te zwemmen. Weinig kans hierop omdat het water te koud is en de zee te onstuimig, zeker hier aan de westkust. Richting Pancake Rocks nog mooie uitzichten gehad over de zee en het landschap.

Vandaag de Punakaiki en Pororari loop ((Pororari River track en een deel van de Inland Packtrack) gewandeld door nz regenwoudbos, uitzichten op de rivier en twee swingbridges. Aansluitend een bezoek aan Pancake Rocks en Blowhole gebracht nadat we eerst iets gegeten hebben bij Pancake café. Het is zeer indrukwekkend om de kracht van het water te zien en te horen en de bijzonder gevormde rotsen door de kracht van de branding. We hebben ervan genoten, de mooie wandeling, de krachten van de zee en de zonsondergang. Kortom het was een mooie plek om de Kerst door te brengen.

Donderdag nog even kunnen genieten van de mooie en woeste kust. Richting Greymouth en daarna is een beetje een saai stuk. Het kan natuurlijk niet altijd highlife zijn. Dichter bij de Franz Josef Glacier wordt het weer interessanter op de Glacier Highway 6. Aangekomen op onze overnachtingsplaats zijn onze buren Australiërs met Friese voorouders en hij weet zowaar dat Vaals het hoogste punt in Nederland is. Besloten om meteen naar de Franz Josef gletsjer te gaan. Eerst een stukje rijden en dan gaan lopen. De gletsjer is al heel ver teruggetrokken (klimaatverandering?) en je staat er dus nog behoorlijk ver vanaf. Maar blijft indrukwekkend zo’n ijsmassa.

Vandaag op tijd vertrokken voor een road dag vanuit Franz Josef village naar Glendhu Bay vlakbij Wanaka. Eerst langs Lake Matheson, voor het fotomoment. We hebben geluk, er is wel wat rimpeling op het water maar er is ook een mooie weerspiegeling in het water. Teruggelopen voor koffie en koek met uitzicht op Mt Abel Tasman en Mt Cook, de eerste is toch wel het mooist. Daarna weer een afwisselende route langs kust en binnenland, met oa de Haastpas die ons wat tegenviel, maar misschien komt dat omdat we in Europa al heel veel passen gereden hebben met de motor. Vervolgens langs Lake Wanaka. Het lijkt wel een zee zoveel golfslag is er vandaag, dan Lake Hawea en dan weer Lake Wanaka. We zijn heel vaak gestopt om het landschap en de meren goed te bekijken en vast te leggen. Een heel mooie dag vandaag waarop we soms de motor gemist hebben. Nu staan we in Glendhu Bay op een plek met lakeview en gaan we morgen een echte rustdag inlassen.

Nou ja, rustdag, vanochtend een beetje uitgeslapen en toen toch gaan wandelen. Een stukje van de Glendhu Bay track die tot in Wanaka loopt en ca 15 km is. Het is een terrassenwandeling met mooi uitzicht op het meer en de bergen en zonder veel schaduw. Het is erg heet in de zon en besluiten de wandeling op ca een derde af te breken en terug te keren naar de camper. Daar gaan we nu echt uitrusten met een boek en een ijsje dat Jack net gehaald heeft.

Martinborough/Wellington/Marlborough Sounds/Abel Tasman/Takaka hill

Gisteravond nog de korte Cliff track gelopen naar het dorp Eketahuna. Het dorp zelf stelt eigenlijk niets voor. Kilometers voordat we hier aankwamen stond er een groot reclamebord van een café dat iedere dag open zou zijn, dus niet. Dan maar weer teruglopen en iets gedronken in de camper.

Vandaag, woensdag 19 december, is ons einddoel Martinborough. Dit is het wijndorp in het Wairapapa district. Het landschap lijkt soms een echt hobbitlandschap in het wild. Onderweg bezoeken we nog Masterton, vooral veel winkels en een Countdown (supermarkt) om onze voorraad aan te vullen. Jammer van de lelijke winkelaanduidingen onder de soms mooie bovengevels. Op onze route ligt ook nog Greytown dat in 2017 is uitgeroepen tot Nieuw Zeelands mooiste kleine dorp. Er zijn leuke koloniale huisjes waarin luxe en grappige winkeltjes gehuisvest zijn. Gelukkig zijn hier de gevels niet zo ontsierd door winkelnamen. Lekkere koffie gedronken en toen weer verder. Aangekomen in Martinborough begint het al vrij snel te regenen, en steeds harder. Dat nodigt niet uit om iets te ondernemen. Dan maar een paar wasjes doen, met behulp van wasmachine en droger, dat moet ook een keer gebeuren. Misschien is het morgen droog.

Vannacht heeft het nog lang behoorlijk geregend, en toen het gestopt was konden we door de heldere hemel heel veel sterren zien. Helaas de volgende ochtend was het weer grijs. Via state Highway 1 naar Wellington gereden, waar we weer aan zee staan met nog een aantal campers, en waarvan het merendeel net als wij morgen gaat oversteken naar het Zuidereiland. De weg naar Wellington is voor een groot deel smal en heel erg bochtig, niet zo fijn met het miezerige weer van vanochtend. Vandaag Wellington bezocht. Inmiddels is het droog en schijnt de zon af en toe met wel een lagere temperatuur en een behoorlijke wind. Een mooie wandeling met flinke klim via Mt Victoria naar het centrum. Met de cable car omhoog geweest voor een uitzicht over de stad, door Cuba Street geslenterd en het Museum of New Zealand Te Papa Tongarewa bezocht. Een mooi gebouw dat heel veel miljoenen heeft gekost en een indrukwekkende tentoonstelling over de geschiedenis van Nieuw Zeeland en helemaal gratis. Hier kwamen we de Zwitsers tegen die we al eerder Waipoua Forest ontmoet hebben. Nog gegeten in de haven en toen weer terug naar de camper via Mt Victoria.

Vanochtend konden we rustig aan doen omdat we pas om uiterlijk 12.30u hoeven inchecken voor de ferry. Eerst nog wat gelopen in Evans Bay en daarna richting stad om nog te tanken en de lpg bij te vullen. Ingecheckt en even na half twee is de ferry vertrokken. De overtocht duurt 3,5 uur waarvan 1 uur door de mooie Marlborough sound (fjord, (schier)eilandjes)) om vervolgens in Picton te arriveren. Daarna nog 14 km bochtig rijden (Queen Charlotte drive) met mooie uitzichten voordat we op onze overnachtingsplek, Momorangi Bay, arriveren. Camper neergezet en toen begon het te regenen! En toen scheen de zon weer! En nu Jack’s spaghetti eten! A propos we hebben ook nog dolfijnen en jan van genten gespot tijdens onze overtocht.

Zaterdag 22 december niet zo’n lange rit naar Abel Tasmanpark via het resterende gedeelte van Queen Charlotte Drive en een korte stop in Nelson. In de kathedraal van Nelson was een heuse kerstboomverkiezing. Vandaag hebben we voor het eerst de indruk gehad dat we in een Europees landschap reden. Wel veel bochten en ook meerdere motorrijders gezien.

Gisteren hebben we een watertaxi geboekt om langs de kust van Abel Tasman te varen, ons te laten afzetten en een stuk te wandelen en daarna worden we weer opgepikt door de watertaxi terug naar Marahau. Om 09.00 zijn we vertrokken met de boot op een tractor. De tractor heeft ons te water gelaten en toen begon de soms behoorlijk heftige (water)taxirit. Ze voeren langs verschillende baaien, Split Apple rock, Tonga islands, ... We hebben ons laten afzetten in Onahuti en daarna hoog langs de kust en in het groene Abel Tasman park gelopen. Het was niet zo’n lange tocht maar wel een met behoorlijke klimmetjes. Ook al was het zo goed als eb, we hebben toch voor de high tide route gekozen die door het bos liep. We hadden schitterende uitzichten op de gele baaien beneden ons en het groene bos van o.a. boomvarens. Af en toe gepauzeerd en aan het eind van de middag weer terug. De zee was nu wat onrustiger, en zonder hulp waren we beslist niet vrijwel droog aan boord gekomen. De schipper vertelde ons al dat het begin van de rit nogal bumpy zou zijn. Soms was het een beetje eng. Gelukkig was het laatste kwartier weer wat rustiger water. En zoals we in zee gekomen waren vanochtend zijn we er aan het eind van de dag weer uitgehaald, met de tractor.

Vanochtend weer alle water van de camper ververst, geloosd, etc. En daarna weer op weg. Nu via de Takaka Hill naar Anatoki Salmon. Voor deze weg was een klein oponthoud vanwege de verwoestingen van de cycloon in februari. We kregen een A4tje met uitleg en op de achterkant een woordzoeker om de wachttijd te bekorten. Een mooie klim waar weer veel stuurmanskunst van Jack werd gevraagd. Omdat we nog vroeg waren zijn we nog doorgereden naar Takaka waar we niet gestopt zijn vanwege de drukte (24 december) en naar Patons rock, een kleine baai met veel aangespoeld hout en een aangename temperatuur. Daarna nog even Pohara aangedaan. Hier weer een heel ander kustlandschap, veel rotsformaties met klimmers. En het is hier bloedheet. Geluncht met een salmon platter bij Anatoki. Planning was om hier te blijven slapen maar omdat het nog vroeg is besloten om toch nog een uurtje door te rijden zodat de rit van morgen iets ingekort wordt. Nu staan we bij Motueka Beach Reserve voor ons slaapje.

Napier/Gentle Annie Road/Tongariro national park

Zaterdag 15 december een rustdag in Napier. Het is ongeveer een half uur lopen naar het centrum vanaf onze overnachtingsplek aan het strand. Napier is in 1931 door een aardbeving verwoest en herbouwd in art deco stijl. En dat is goed gelukt. Ook veel winkels ademen de sfeer van die tijd. Alvorens de art deco te bewonderen zijn we eerst naar Bluff Hill gelopen, een stevige klim die beloond wordt met een mooi uitzicht over Hawkes Bay, de haven en de stad. Tijdens de afdaling naar de stad biedt een local aan dat we door haar tuin mogen lopen, zo kunnen we een flink stuk afkorten. Een heerlijk stuk cheesecake gegeten waardoor we tot vroeg in de avond geen honger hadden. We hadden een restaurantje uitgezocht vlakbij, maar helaas, er was een besloten feest. Dan toch maar naar De Ahuriri wijk. Toen bleek dat we dan weer een hele heuvel op moesten, en dus ook weer retour een heuvel op (ca een uur lopen enkel), dus toch maar terug naar het centrum. Daar in een leuk druk restaurant heerlijke verse vis gegeten.

Volgende ochtend via de Gentle Annie road/Inland Patea route naar Tongariro, we zouden eerst bij Suspension bridge overnachten, maar het is nog erg vroeg, dus rijden we door naar Wakapapa Village in national park Tongariro. Het is een super mooie weg/route. Mooie uitzichten, veel schapen en zwarte koeien, heel veel variatie in landschap. Het is bijna niet in foto’s te vatten. Het licht is weer uitzonderlijk, zelfs Jack heeft hier iedere dag een zonnebril op. Aangekomen op de campsite in Tongariropark hebben we heel veel geluk. Ze hebben nog een plek met power en die is voor ons. Zo kunnen we alles weer opladen en weer een poging doen om foto’s te uploaden. Eerst nog de Ridge walking track gelopen,gegeten en lekker geslapen op een rustige plek op ca 1100 meter hoogte.

Na het ontbijt de Silica Rapids walking track gelopen, daarna terug naar onze campervan. Geluncht en gekeken naar de route van de volgende dag. Deze hebben we aangepast omdat we toch niet naar Mount Egmont gaan. Daarna nog de Taranaki Falls walking track gelopen. Toch weer heel anders als vanochtend. In ieder geval genoten van de vergezichten en de vegetatie vandaag. We weten nu ook waar Piet Oudolf (Nederlandse landschapsarchitect) oa zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Na afloop een wijntje en biertje gedronken in chateau Tongariro.

@Peter: helaas geen zwaveldampen in het douchewater. Had ik (Elly) wel op gehoopt, had nl betekent het eerste half jaar zeker geen eczeem plekjes meer.

@Maria Z: zoals je leest rusten we af en toe wat uit tussendoor

@iedereen, thx voor jullie berichtjes

Vanochtend nog een stukje het Tongariropark ingereden waar we een prachtig vulkaanlandschap aantreffen. Daarna via de Desert Highway naar Waiouru, getankt zodat we weer even vooruit kunnen en daarna naar Mangatainoka. Hier is een plek aan de rivier waar je mag overnachten, recht tegenover de Tui bierbrouwerij. Tijdens onze verlate lunch op deze plek kwamen er verschillende auto’s die naar we zagen hier kwamen om te ‘spinnen’. Lijkt ons toch niet zo’n goed idee om hier te overnachten. Hebben een nieuwe plek gezocht en die ligt in Eketahuna, een leuke kleine kampeerplaats. Je kunt er naar de rivier wandelen.

Vandaag weer een bijzonder mooie dag gehad met veel verschillende landschappen, en het weer is ons nog goed gezind. Het waait nu wel en ze hebben voor morgen regen gemeld. We wachten af, nu zitten we in ieder geval nog lekker buiten.

Waipoua Forest/Coromandel/Rotorua

Maandag 10 december zijn we alle kauri vips gaan bekijken. Alvorens we deze konden bekijken moesten onze schoenen eerst grondig gereinigd worden. De Tana Mahuta (oudste kauri), de Four Sisters (4 grote kauri’s vlak bij elkaar vanuit een wortel) en de Te Matua Ngahere (oudste kauri) kunnenbezichtigd worden middels korte wandelingen. We genieten van het oerwoudbos met hoge varens, palmen, kauri’s en nog veel meer waarvan we de namen niet weten. Wat opvalt is dat iedereen sereen stil is bij het aanschouwen van de kauri’s. Kauri’s zijn niet zo hoog als sequoia’s maar door hun enorme omvang heel imposant. Helaas zijn veel kauri’s ziek en wordt door heel de wereld hulp geboden hoe ze te laten overleven; ze zijn erg belangrijk in de Maori cultuur. Terug op de campsite hebben we nog de uitgezette bushwalk gelopen. Het lijkt een echte jungle met gelukkig geen wilde dieren. Daarna even naar het café en zoals jullie al hebben gezien werkte de WiFi gisteren.

Vandaag een rijdag van Waipoua forest naar South Auckland. De weg gaat voor een groot deel over de Twin Coast Discovery Highway (dit laatste op advies van Rob en Nick), wat een goede keuze is. Thuis had ik al eens gekeken of we Gibbs farm (uit het tv programma Tuinen van verwondering) konden bezichtigen, helaas is het maar enkele dagen open voor publiek en meestal volgeboekt. Rijdend over de Twin Coast Discovery road doemden opeens allerlei imposante kunstwerken op in de verte. Gestopt en een paar foto’s gemaakt, ook al was het ver weg. Zo hebben we toch nog een glimp van het park opgevangen.

Woensdag hebben we de Coromandel verkend. Prachtige vergezichten, alleen jammer dat het nogal heiig was. We hebben een treinrit gemaakt bij de Driving Kreek spoorweg. Barry Brickell, de inspirator achter het spoorwegtraject was een pottenbakker en technicus/leraar en schrijver. Hij heeft deze spoorlijn zelf ontworpen en uitgedacht dwars door native bush. Op het hoogste punt heeft hij de Eyefull toren aangelegd. Een uitzichtpunt waarbij je over de baai en omgeving kunt kijken. Het is wel een toeristisch dingetje, maar toch leuk. Daarna onze tocht over de Coromandel voortgezet met mooie baaien, zandstranden en uitzichtpunten om vervolgens in Tarue op een ‘freedom camping’ aan de strandzijde de nacht door te brengen. Eerst stond er nog maar een andere camper maar inmiddels zijn we met meer.

De volgende dag nog een stukje Coromandel en daarna richting Rotorua, de stad van de zwaveldampen en Maoricultuur. Korte stop in Katikati, bekend van murals die een stuk geschiedenis beschrijven. Onderweg een fikse bui gehad. De wegen zijn erg bochtig, echte motorwegen! Afgelopen dagen hebben we er dan ook al meerdere zien rijden. We hebben een camping tegenover Lake Titikapu (Blue Lake) waar we na de lunch een stuk gewandeld hebben. We blijven de boomvarens en grote kauri’s een bijzondere verschijning vinden. We hebben ons eerste ongelukje aan de camper geconstateerd. Vermoedelijk zijn we in Waipoua forest door overhangende takken en uitwijkmanoevre een verlichtingslampje kwijtgeraakt (gelukkig geen essentieel iets, zat nl hoog aan de zijkant van de camper).

Net aangekomen in Napier na een rit via een stop bij Wai-O-Tapu Thermal Wonderland. Het is een beschermd reservaat dat gedeeltelijk open is voor publiek. Het ruikt er overal naar zwaveldamp. Dat hebben we al meer geroken, en niet alleen in Nieuw Zeeland. Het verschil met IJsland is dat hier bijna alles bewegwijzerd is via boardwalks. In IJsland was het ongerepter. Maar hier zijn er de kraters en het bad van de duivel (een groene poel). Na dit bezoek onze weg vervolgd naar Napier via de Thermal Explorer Highway. In het Tawera en Awanui forest krijgen we weer regen van betekenis. Het is nu droog in Napier en we staan met onze camper aan een zwart strand. Foto’s volgen nog.